Onlangs kwam er iemand bij mij in de winkel met een wel heel speciaal verzoek: of er een collectebus van stichting Phéron in de winkel mocht staan. Nou vind ik dat niet zo heel bijzonder want dat is een kleine moeite. Maar ze vroeg of ik dan ook een blog daarover wilde schrijven….
Ik voelde mij vereerd en zei natuurlijk meteen ja, maar krabde mij daarna wel even achter de oren. Want Phéron….Daar heb ik zelf niet zo veel mee. Phéron is namelijk een stichting die ouders die een baby’tje verloren hebben helpt met het verwerken van dat grote verdriet. Daar zit ‘m dan ook het dubbele van het schrijven van dit blog in: ik heb bewust geen kinderen. Want dat doet zeer, zo riep ik als kind altijd. En een ander wil ze heel graag maar loopt dan tegen zulk verdriet aan. Dat is natuurlijk best een ding: de één wil ze niet en de ander wil ze graag maar het lukt niet. Nu weet ik niet of de persoon in kwestie, Wendie heet ze, daarvan op de hoogte is, maar het maakt ’t voor mij wel heel bijzonder dit blog te mogen schrijven.
Wendie werkte vroeger bij Palet, een paar straten verder op. Ze kwam regelmatig een broodje halen en toen Palet verhuisde naar Drachten bleef ze toch trouw bij ons in de winkel komen. Ze vond een lief en kocht een huis….En ze raakte zwanger. Rond haar verjaardag kregen we de vraag of we taarten met roze en blauwe vulling en blauwe en roze soesjes wilden maken. Tijdens haar verjaardag was er een verrassing bij het aansnijden van het gebak.
Maar helaas ging het mis. En ja….Wat zeg je dan als iemand met die verdrietige mededeling in de winkel komt? Hoe moet je reageren? Help! Is daar ergens een gebruiksaanwijzing voor? Jammer genoeg ken ik te veel die hetzelfde leed hebben meegemaakt. En wat je ook doet, of wat je ook zegt, je kunt het verdriet niet wegnemen. Diegene is labiel vanwege het grote gemis, dus elk woord wat je liefdevol bedoelt kan bij die ander heel anders overkomen.
En dus probeer ik maar om er gewoon te zijn. En te helpen zonder woorden. Een kaartje is gauw gestuurd en een lunch voor na de uitvaartdienst is snel gemaakt. Luisteren wanneer diegene zijn verhaal wil doen kost niks. Bij Wendie was ik op alle belangrijke momenten ‘erbij’. Door het maken van een taart, het ontzorgen tijdens de uitvaartdienst door het maken van een lunch en door een salade te maken voor tijdens het diner met haar geliefden op de oorspronkelijk uitgerekende datum. Voor mij niet meer dan normaal, maar voor haar heel bijzonder. En zo kunnen we elkaar toch helpen.
Ondanks het feit dat onze levens mijlenver uit elkaar liggen. Door respect te hebben voor elkaar, want vooroordelen zijn zo snel gemaakt, of je nou wel of geen kind wenst. Kinderen krijgen, dat doet zeer. Maar ongewenst kinderloos blijven doet óók zeer. En een kind verliezen doet nog veel zeerder…
Dit blog is geschreven door Greetje Geerligs-Schuurmans van Bakkerij Schuurmans uit Leeuwarden. Bakkerij Schuurmans steunt Stichting Phéron en doneert van ieder zakje pompebledbroadsjes €0.50 aan de Stichting.
