Na heel wat tegenslagen werd ik eindelijk weer zwanger. Op weg naar het ziekenhuis zei ik nog tegen mijn man: ‘Straks zijn het er twee.’ Eenmaal bij de gynaecoloog bleek dat ik gelijk had. Op de echo waren er inderdaad twee kindjes te zien. Het bleek om een monochoriale zwangerschap te gaan, waarbij een eeneiige tweeling een placenta deelt. Omdat dit een risicovollere zwangerschap is, werd ik goed in de gaten gehouden. Na een zwangerschap van 23 weken en 5 dagen, op 8 oktober 2015, kwam er helaas een einde aan mijn zwangerschap. Dit had te maken met het Twin to Twin-syndroom. Onze beide kindjes kwamen op deze dag ter wereld.

De ochtend van de bevalling kwam een uitvaartverzorger aan ons bed met de vraag wat onze wensen waren. Raar, want we weten natuurlijk allemaal wat onze wens was. Maar die optie hadden we helaas niet. Mijn man en ik wisten dat we onze meisjes wilde laten cremeren en in een urn bij ons thuis wilde hebben. Verder wisten we nog niks.

We vroegen ons af hoe ze eruit zagen en of we ze wel durfden vast te houden. Deze gedachten spookte de hele dag door mijn hoofd. Maar alles mocht, we moesten zelf bepalen wat goed voelde. Na een zeer gespannen bevalling hebben we onze meisjes de hele avond bewonderd. Eén van onze dochters heeft nog heel even geleefd. Daarna is ze op mijn borst overleden.

Zelf werk ik als kraamverzorgende en ken ik de verliefde blikken van kersverse ouders als geen ander. Ik heb mij die avond net zo verliefd en betoverd gevoeld. Ze hadden de neus en mond van mij en de ogen en duimen van mijn man. Zo mooi en perfect, maar helaas was dit moment maar kort.

‘Breng ze maar naar de koeling…’ zeiden we, want dan blijven ze mooier. Gruwelijk toch dat je dit moet zeggen. De 3 dagen na de bevalling bleven de meisjes in het mortuarium, omdat we het geen prettig gevoel vonden om hun lichaampjes mee naar huis te nemen.

Ze lagen in een mooi mandje en de verpleegkundige heeft wel 284 foto’s gemaakt. De gynaecoloog die ons tijdens de zwangerschap heeft begeleid was bij de bevalling en de uitvaartverzorger heeft van beide meisje hand- en voetafdrukjes kunnen maken. We hebben ze alles mee gegeven, zoals hun knuffels waar we al mee hadden geslapen voor als ze eenmaal bij ons zouden zijn in goede gezondheid.

Het voelt compleet en we hebben zeker nergens spijt van. Maar nu, terugkijkend op alles wat er gebeurd is, zou ik wat dingen anders gedaan hebben. Zo hebben wij bijvoorbeeld een gips afdrukje van handen en voeten laten maken, maar had ik er misschien ook een professionele fotograaf bij willen hebben.