In het blog van vandaag vertelt Margriet over hoe zij de feestdagen zonder haar geliefde zoon Lars heeft ervaren.
December, voor de derde keer sinds Lars er niet meer is, gingen we de maand december in. In het jaar 2016, het jaar dat Lars geboren en overleden is, hebben we gedaan alsof kerst en oud & nieuw niet bestonden en zijn we samen gaan skiën. Voor toen was dat de beste keuze en het voelt nog steeds heel goed dat we dat hebben gedaan, maar nu Rens, het broertje van Lars, alweer 1 jaar is gaan we alle dagen gewoon weer vieren zoals we dat altijd deden.
Alleen hoe doe je dat om Lars niet voorbij te gaan, om Rens niet voorbij te gaan, om je familie niet voorbij te gaan en om ook jezelf niet voorbij te gaan.
Sinterklaas
Soms overvalt het verdriet en gemis je in een keer. Dat valt niet te plannen. Al denk ik soms van wel. Zo hoopte ik op een enorme huilbui aan de top van de Mont Ventoux toen ik naar boven was gefietst om geld in te zamelen voor Make a Memory, maar als je die huilbui te graag wilt gebeurt het niet. En op de verjaardag van Rens bleef ik ook dapper staan. Alleen nu met het bezoek van Sinterklaas en de pieten op het werk van oma overviel het me. Ik had zeker aan Lars gedacht en vond het moeilijk dat er geen cadeau voor Lars kon zijn. Alleen had ik me niet bedacht dat het missen zo zou inslaan toen ik in een volle zaal met blije en zingende mensen en kinderen zat en de pieten zwaaiend en dansen binnen kwamen gevolgd door Sinterklaas. Ik kreeg tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Hier had Lars bij moeten zijn. Bij het zinnetje ‘en er zijn geen stoute kinderen bij’ dacht ik alleen maar: en Lars is er ook niet bij..
Thuis hebben we hem er wel veel bij betrokken en hebben we zijn schoentje er weer bij gezet en gezorgd voor cadeautjes in de zak voor bij zijn grafje. Ook werden we nog verast door cadeautjes voor Lars door familieleden en je kunt je vast voorstellen dat ik 100 maal blijer ben met een cadeautje voor Lars dan voor mezelf.
Kerst
Zelf doen wij niet meer aan het versturen van kerstkaarten dus we krijgen er ook niet meer zoveel en dat is prima zo. Het doet mij toch alleen maar pijn omdat Lars niet wordt genoemd. Ik snap het helemaal hoor dat er in de kaart niet meer iets over Lars wordt gezegd nu 2,5 jaar later, maar ook zijn naam staat niet meer op de envelop. Het is nu: Wouter, Margriet en Rens. Ook dat snap ik, want wij wonen met zijn drieën en vieren samen kerst, maar Lars hoort ook bij ons. We zijn een gezin van vier. Ik las liever familie de Jong, wat ook werd gedaan, want dan kan ik hem zelf invullen.
Ook met kerst werd er weer door familie aan Lars gedacht en dat doet me zo goed, want natuurlijk vraag ik me van te voren af of er nog aan hem wordt gedacht en of hij opgenoemd zal worden. Zelf wilden we met beide families voor de kerstdiners langs Lars zijn grafje om een kaarsje aan te steken bij onze kleine vent. Op deze manier betrekken we Lars erbij, denken we aan hem en hebben we dit jaar ook van de kerst kunnen genieten.
Oud&Nieuw
Dit is ook een tijd waarin we elk jaar weer bij Lars stil staan. Zo moeilijk als het jaar 2016 afsluiten wordt het nooit meer, maar om weer een jaar af te sluiten doet me herinneren aan hoelang het alweer geleden is dat Lars bij ons was. Die week die wij met hem mochten beleven raakt steeds verder weg en het missen wordt niet minder. Nu hebben we naast ons verdriet ook veel geluk. Dat dat naast elkaar kan bestaan en dat je dat zo kunt voelen heb ik ervaren in het jaar 2018.
We steken dit jaar, net als vorig jaar op 1 januari om 00.00 uur, een vuurpijl in de lucht speciaal voor onze lieve kleine Lars.
Over Lars
Na een voorspoedige zwangerschap van 40 weken en 4 dagen is Lars thuis geboren. Wat het mooiste moment van hun leven had moeten zijn, veranderde in een nachtmerrie, want Lars was slap en bewoog niet. “Hij had ernstig zuurstoftekort gehad tijdens de bevalling, wat tijdens de bevalling niet waar te nemen was. Lars heeft nog een week in het VU Academisch ziekenhuis in Amsterdam gelegen waar hij een koeltherapie kreeg om hersenbeschadiging tegen te gaan. Helaas liet de MRI-scan zien dat dat niet was gelukt. Zijn hersenen waren op de ergst mogelijke manier beschadigd. Hij zou blind en doof zijn, niet kunnen lopen, niet kunnen slikken en hoogstwaarschijnlijk pijn hebben”. Aangezien Lars geen kans op een gelukkig en pijnloos leven zou hebben, is door de doctoren besloten om de intensieve behandeling te stoppen. Lars is op 20 mei bij Margriet op de borst en in de armen van haar en Wouter overleden.
Margriet is trotse mama van Lars* en Rens. Lars is op 13 mei 2016 geboren en op 20 mei 2016 overleden, aan de gevolgen van ernstig zuurstoftekort tijdens de geboorte. Rens is het broertje van Lars en werd 30 oktober 2017 geboren. Margriet heeft na het verlies van Lars initiatief genomen om ouders te helpen bij het maken van persoonlijke tastbare herinneringen. Via de website Lovelars kun je kijken naar de verschillende mogelijkheden hiervoor zoals, herinneringsknuffels gemaakt van kleding van je kindje of gepersonaliseerde lichtjes.
❤
Mijn lieve zusje, ben zo trots op je.
het doet idd zoveel pijn, je wordt overvallen met verdriet, door kleine dingen, door iemand of door muziek, een glinstering, alles en niks kan me in huilen doen uitbarsten… 24-10-2017 werd mijn wereld bewolkt, mijn hart verscheurd en werd alles een kwestie van overleven